1. W powojennym życiu religijnym powinniśmy w całej pełni odbudować cześć i nabożeństwo do św. Józefa, niebieskiego patrona pracowników, a zarazem Opiekuna Kościoła świętego.
2. Wszyscy uświadamiamy sobie, że Kościół Chrystusowy stoi wobec przeogromnych zadań kształtowania ducha nowych czasów, a zarazem ścierać się musi na szerokim froncie ze wzmagającym się natarciem bezbożnego neopogaństwa.
3. Zarówno Kościół jak pracownicy chrześcijańscy potrzebują w tej zwrotnej chwili szczególniejszej opieki św. Józefa, który umiał przykładnie godzić w codziennym życiu zawód rękodzielniczy z misją Opiekuna Zbawicielowego.
4. Patriarcha Nazaretański przez to był nie tylko żywicielem świętej Rodziny, lecz miał także zaszczytny udział w przygotowaniu Odkupienia świata i chrześcijańskiego ładu w świecie.
5. Niech wierni nie omieszkają wzywać codziennie Jego opieki przez osobiste modlitwy i przyjąć Komunię św. w uroczystość św. Józefa, by swe życie religijne umocnili ufnym nabożeństwem do Niego i by wspólnym staraniem przywrócili po parafiach szczery kult tego Patrona.
6. Odbudować państwo – znaczy odbudować rodzinę, jej podstawę, jej godność, jej prawa, jej funkcje.
7. Rodzina bez dzieci nie jest rodziną. Kult pieska zastąpić kultem dla dziecka. Mniej papierosów, więcej tkania pończoch u kobiet.
8. Odtworzyć wielkość polskiej rodziny, z patriarchalną władzą ojcowską, z dostojeństwem polskiej matki.
9. Kto swą rodzinę w popiół obraca – jest świętokradcą. Trzeba wrócić do absolutnego zmysłu rodzinnego.
10. Łączymy się w modlitwie, by rodzina, wsparta łaskami Bożymi, spełniała w duchu chrześcijańskim swe wzniosłe i święte zadania jako zasadnicza komórka życiowa narodu i by w obecnym przesileniu społecznym nie zawiodła jako przyrodzona biologiczna i moralna podbudowa Państwa.
11. Katolicy powinni tchnąć takie życie w dusze, by one z siebie, z pełni ducha tchnieniem chrześcijańskim przenikały dziedziny życia jak stosunki społeczne, ekonomia, wychowanie, kultura.
12. Kultura ma wyróść z pełni chrześcijaństwa.
13. Nie to, co „nowe” lecz to, co „prawdziwe” zbawi Polskę.
14. Zawsze przeżyją czas i wieki: żar geniusza, szlachetność patriotyzmu, heroizm świętych.
15. Gdyby z tumów minionych wieków wyjąć Chrystusa, zamieniłyby się one smutne muzea.
16. Polska potrzebuje bezwzględnie Kościoła i jego pracy, potrzebuje wiary i jej zasad.
17. Braterstwo chrześcijańskie musi być realizowane także jako braterstwo narodowe w duchu uczciwej, zdrowej, twórczej wolności.
18. Budować przyszłość to budować nie tyle nasze szczęście i dobrobyt, ile szczęście i dobrobyt rodzin, kraju, państwa, narodu.
20. To, co ośmieszano, poniżano, wyszydzano w imię postępu i wolności, musi być przywrócone, o ile zawiera prawdę, dobro – a więc rodzina, własność, wiara, religijność, cnota, skromność, małżeństwo, patriotyzm.
21. Nie zbudujemy Polski tylko techniką, ekonomią, ustrojem, - głównie trzeba jej teraz wielkiego serca.
22. Każdy Polak musi stać się „opatrznościowy”. Na jego pracy stanie gmach nowej Polski. W tej wielkości wszyscy musimy uczestniczyć.
23. Każdy członek Mistycznego Ciała Chrystusowego ma udział w cierpieniu, stąd udział w zbawieniu świata jest nierozłączny od udziału w cierpieniach Chrystusa.
24. Chrześcijaństwo jest nie tylko formą myślową, lecz także formą życiową, która obowiązuje.
25. Śladami chrześcijaństwa idzie przez wieki najtragiczniejsza rozprawa i najgłębsza osnowa dziejowa i walka między wiarą a niewiarą.
26. Żadna religia nie popiera tak usilnie i zasadniczo ludzkich żądań wolności i szanowania godności człowieczej jak chrześcijaństwo.
27. Każde wielkie zwycięstwo Boże kosztuje wiele ofiary, a często ceny krwi.
28. Nieraz każe nam Bóg czekać pokornie i cierpliwie w jego poczekalni, aż nam swą wolę jaśniej objawi.
29. Kto Chrystusa poważnie i realnie bierze, dla tego wspólnota mistyczna wierzących nie jest frazesem.
30. Chrześcijanin powinien z zasady być wrogiem przeciętności i całą duszą, bez oszczędzania się być za sprawą Chrystusa w sobie i w świecie.
31. Polska musi się znowu zamienić w radosną, słoneczną niedzielę, w której ludzie czują się blisko jego dziećmi, - we wspólnej rozśpiewanej służbie Bożej.
